Waarom niets raar is

Help! Ik ben raar! De één wil het altijd iedereen naar de zin maken en raakt daardoor zichzelf kwijt. De ander vindt het afronden van dingen erg lastig, want het is nooit goed genoeg. Mag je nooit fouten maken van jezelf? Moet je alles zelf kunnen van jezelf en wil je nooit hulp vragen? Begin je maar nergens aan, omdat je het toch nooit goed kan doen? Of ben je altijd op zoek naar bevestiging van de ander?

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het maakt niet uit, iedereen heeft wel wat. Dat zeg ik niet zomaar, want door de honderden coachgesprekken die ik heb gedaan ben ik inderdaad tot de conclusie gekomen dat iedereen zo zijn of haar eigen ding heeft.

Is dat raar dat je dat hebt, dat je zo bent? Ik heb ontdekt dat men dat vaak van zichzelf vindt, maar voor mij is dat het niet. Voor mij is niets raar om de doodeenvoudige reden dat er voor alles een reden is. Dus YUHUUUUU, je bent niet raar!

Waarom zijn we niet raar dan?

Iedereen heeft een rugzak vol ervaringen, veelal opgedaan in de vroege jeugd of als je erin gelooft zelfs in een vorig leven. Hieruit ontstaan (onbewust) gedachten, gedragingen en patronen. En voordat je het weet zijn het hardnekkige patronen waar je niet meer vanaf komt zolang je je er niet bewust van bent.

Het ‘grappige’ is dat iedereen hier zijn eigen pad bewandeltt, de één wordt een Pleaser en wil door iedereen aardig gevonden worden. De ander wordt een perfectionist en streeft continu naar erkenning. Weer een ander wordt onverschillig, omdat hij het toch nooit goed genoeg kan doen.

Twee dingen zijn voor mij zeker;

1. het is zoals het is, omdat er een (logische) reden voor is
2. je kunt er zelf wat aan doen als je dat wilt

Met zelf bedoel ik niet dat je alles zelf moet doen, het kan zeker helpen als je ondersteuning krijgt. In mijn geval was dat bijvoorbeeld door boeken te lezen over persoonlijke groei en uiteindelijk bezoek aan een psychotherapeut toen bleek dat ik er zelf niet uitkwam. Hulp kan dus handig zijn, maar uiteindelijk moet je het wel zelf doen.

We zijn vaak onterecht bang voor afwijzing

Wat ook helpt is dat je er met anderen over praat. Dat kan heel lastig zijn weet ik uit ervaring. Ik dacht altijd “als ik dat rare van mezelf met anderen deel zullen ze me wel hartstikke gek vinden”. Dit soort gedachten kwam bij mij voort uit angst voor afwijzing. En natuurlijk deed ik er alles aan om dat te voorkomen. Het paradoxale is dat ik niet werd afgewezen toen ik een paar jaar terug transparant werd over mijn “rare” dingen, maar juist een veel diepere band (verbinding) kreeg met anderen.

Ik zei al dat ik niets raar vond, omdat alles een reden heeft. Ruim een jaar geleden sprak ik op een verjaardag met een psychiater, het was een open en diepzinnig gesprek  van zeker twee uur, de tijd vloog voorbij. Het bijzondere was dat door de openheid en transparantie er een verbinding ontstond tussen twee mensen, niet een verbinding tussen de psychiater en de patiënt. Op een gegeven moment zij hij me dat het er heel erg op leek dat ik in  mijn eerste levensjaren een onveilige hechting heb gehad.

Je verzorgers (meestal je ouders) kunnen er op meerder manieren voor je zijn bijvoorbeeld; fysiek, emotioneel, spiritueel. Als het aan één van de die manieren ontbreekt en jij daar behoefte aan hebt dan kan de hechting onveilig voelen. Bij mij is daar een kernovertuiging uit voortgekomen dat ik er niet toe doe. Die overtuiging was zó sterk dat je die je “hele leven” meeneemt en jezelf op de één of andere manier elke keer weer in een situatie manoeuvreert dat je er inderdaad niet toe doet.

Waarom je bent wie je bent

Ik ben thuis de middelste van drie kinderen en vlak vóór mij heeft mijn moeder een miskraam gehad. Het zou heel goed zo kunnen zijn dat ik daardoor die kernovertuiging heb opgebouwd dat ik er niet toe doe, want wat nou als dat kindje wel geboren was? Was ik er dan wel geweest? Had ik hier wel moeten zijn? Inmiddels weet ik gelukkig dat ik er wel degelijk moest zijn om de simpele reden dat ik er anders niet was geweest, het heeft zo moeten zijn.

Ik ben een vrij nuchter mens die graag alles wil verklaren (ratio), maar ik begin hoe langer hoe meer in te zien en te voelen dat er andere “krachten” (energieën) zijn die moeilijk of zelfs niet te verklaren zijn. Spiritueel gezien zit de energie van het niet geboren kindje in mijn “systeem”. Hij of zij speelt wel degelijk een “rol” in mijn leven, in onze familie.

Door de kernovertuiging dat ik er niet toe deed heb ik mijn weg gezocht om er wel toe te doen. Mijn weg was dat ik mijn leven lang een pleaser ben geweest waardoor ik me vooral heb afgestemd op de omgeving. Ik maakte het anderen naar de zin, wilde door iedereen aardig gevonden worden en zocht naar die bevestiging. Ik was dus vooral een pleaser, maar het had net zo goed iets anders kunnen zijn zoals bijvoorbeeld een; pusher, perfectionist, clown, criticus, rationele denker, autonome, voeler, zorgeloze, levensgenieter, vechter, rebel, dromer of wat dan ook?

Herken jij jezelf in één van deze types……..geloof me, er is een reden voor!

Vragen

• Vind je van jezelf dat je soms raar bent of rare dingen hebt?
  
• Mag dat er zijn of wijs je het af in jezelf?
• Geloof je erin dat er een reden voor is en het dus niet raar is?
• Praat je er wel eens over met anderen?

Tof als je ons in het reactieveld hieronder laat weten hoe dit voor jou is.

Blije groet,