Schuldgevoel – De oorzaak

Ik voel me vaak schuldig als ik iets eet, omdat ik te dik ben en dus geen goed gedrag vertoon tav het afvallen. Dat schuldgevoel zorgt ervoor dat ik me waardeloos voel waardoor ik denk; kan mij het ook schelen en nog meer ga eten.

De oorzaak van schuldgevoel. Mijn idee: schuldgevoel uit Evolutie (ervaringen uit verleden). Evolutie uit Big Bang. En omdat Einstein slim was en zei dat energie niet uit niets komt, moet er wel een Super Power te grondslag liggen aan de Big Bang (want dat schijnt nogal een knal geweest te zijn). Dat noem ik dan maar God (snappen doe ik het niet). Universum is aardig perfect. Dus ook het schuldgevoel = Minder lekkere maar daardoor juist sterkere motivatie om er maar snel uit te evolueren (anders krijg je voor je het weet een klap [BIG BANG] op je kop). God zou dan dus uiteindelijk de oorzaak zijn van schuldgevoel. Maar God de schuld geven is niet slim. Slim is om God te bedanken voor het schuldgevoel met bijbehorende mogelijkheden.

Mooi verwoord Paul. Ik zie schuldgevoel ook als een excuus het weer te willen doen. Schuldgevoel komt uit geweten. Geweten is samenspel van gedachten, emoties, woorden en daden. Voel je je schuldig dan onderzoeken of het klopt (wat gij niet wilt etc). Klopt het, zeg sorry, beloof het nooit weer te doen. Poeff weg schuldgevoel. Klopt het niet, tja die zijn lastiger om mee te dealen. Witness your trauma’s en let it go.
Taco

ik denk dat het er bij schuldgevoel niet alleen om gaat of je in je eigen ogen iets fout gedaan hebt of niet. Je hebt bepaald gedrag vertoond of niet vertoond. Als je een afspraak niet bent nagekomen, als je iemand hebt gekwetst of een ander in de problemen hebt gebracht, dan denk ik dat je wel degelijk schuldig bent en dat je schuldgevoel dan ook terecht is. Dat heeft niets met angst voor afwijzing te maken. Mensen maken al eens fouten, we zijn niet perfect. Dus als je je schuldig voelt voor iets waar je ook echt schuld aan hebt, dan ben je gewoon schuldig. Kwestie is hoe je hiermee omgaat. Je kan niets doen, maar je kan ook je schuld rechtzetten door je excuses aan te bieden aan diegene die je gekwetst hebt. Of door je te verontschuldigen bij wie je je moet verontschuldigen, voor het niet nakomen van je afspraak. Ook als je een ander in de problemen gebracht hebt, kan je je excuses aanbieden. Eigen fouten inzien en willen toegeven is iets heel anders dan angst voor afwijzing. Ik denk dat we de dingen in de juiste context moeten zien en niet alles gelijk over de kam van ‘angst’ moeten scheren. Als je effectief een fout maakt, ben je schuldig. Laten we onszelf daarin niets wijsmaken. En ja, mijn reactie is geïnspireerd op mijn geloof. Er bestaat nog altijd zoiets als zonde. Ik vrees een beetje dat velen daar tegenwoordig niet meer mee om kunnen en dat alles dan maar moet afgedaan worden als angst. Zolang we onszelf maar iets kunnen wijsmaken om ons niet meer schuldig te hoeven voelen.

Ik heb de afgelopen perode binnen mijn groeiproces met mijn waardes om leren gaan, en het binnen bepaalde situaties toe gepast ik moet zeggen dat het goed voelt en ik bepaalde emoties hierin toe heb gestaan , dit luchte me op, en geen schuldgevoel
ervaren..!!

Ik heb al veel minder last van een schuldgevoel omdat ik nu eindelijk van mezelf ben gaan houden😊
De enige keren dat ik nog een schuldgevoel heb is wanneer ik mijn kids te hard heb aangepakt… pfff valt niet altijd mee

Mooi om te lezen… “Waarom gun je jezelf minder dan en ander? Gun het jezelf net zo hard als dat je het een ander gunt en geniet ervan!”
Het is te makkelijk om je schuldig te voelen als je bijvoorbeeld een dakloze op straat ziet zitten en dan door te lopen. Ga een winkel in, koop een broodje en geef het hem. Niet om je schuldgevoel af te kopen maar om jouw “meer hebben dan een ander” juist te delen met die ander.

De ogen sluiten is te makkelijk… Houd ze open en ga de realiteit aan. Is nog eens leuker ook.

Een voorbeeld van een voor mij gekend schuldgevoel: sinds ik weer alleen ben groeit het werk me boven mijn hoofd. Buiten letterlijk. Toch vraag ik geen hulp, moet het van mezelf alleen kunnen. Ik kan dat (in mijn hoofd), eigenlijk is het: ik moet dit kunnen.. Buiten is het erg gesteld met de tuin, de haag groeit alle kanten uit, hoog, breed enz.. Het onkruid is een tuin op zich :-/. Vandaag dan maar aan de slag met de heggenschaar, was na 1 deel doodop. Is dan ook een heel lange haag, rond het huis. Nog 4 delen te gaan… Mijn dochter en schoonzoon komen langs en hij neemt het dadelijk van me over: kom Sonja, waarom zeg je niks? Voor mij is dit kinderspel. En inderdaad, na een uurtje intensief doorwerken is het helemaal geklaard. Mijn dochter staat er wat bij te kijken, ze werkt niet graag in de tuin, heb ik alle respect voor. Dan stelt hij voor volgende maand de bomen te komen snoeien en kort te wieken, ze staan veel te hoog. Heel veel werk aan. Ik wijs dit af en hij zegt, maar Sonja toch, ik doe dit echt graag voor je. En dan komt en vloedgolf van schuldgevoel over me heen. Dit is ten koste van haar en dat voelt niet goed. Schoonzoon heeft een bakkerij en heeft maar 1 dag per week vrij. Hun dagje samen. En die neem ik haar af. Voor hem staat het al vast, hij wil dit doen. Zij kijkt me aan en zegt dat het wel ok is terwijl ik voel dat ze er moeite mee heeft. Ze rijden weg en jeetje, wat knaagt dit binnenin. Dacht net voor dit artikel: zal ik het toch maar afzeggen? 🙂 Neen dus… Want ik besef dat ze dit samen moeten uitklaren, hij stelt het voor en wil het graag. Als mijn dochter hier het moeilijk mee heeft moeten ze dit beiden bespreken. Pfff, niet simpel hoor die schuldgevoelens… Maar ik ben op goede weg!